نوجوان شما چهار ویژگی اساسی دارد:
🔹 خود محور است
🔹 استقلال طلب است
🔹 پر از تردید است
🔹 و دنبال پیدا کردن خودش است.
اولا این موارد را درست و آگاهانه بشناسیم و ثانیا وقتی شناختیم، خودمان را با این تغییرات تنظیم کنیم نه اینکه انتظار داشته باشیم او با ما خودش را تنظیم کند.
نوجوانی و بلوغ بحرانی ترین دوره زندگی هر فرد محسوب می شود.
و تنها ارتباط_صحیح والدین می تواند به نوجوانان كمك كند تا این دوره پر تلاطم را آرام پشت سر بگذارند.
شناخت دوران نوجوانی و نیازهای نوجوان، شناخت مشکلات، اختلالات و... توسط والدین می تواند کمک کند تا آنها بتوانند نوجوان را در گذر از این دوران یاری دهند.
نیاز به تایید از جمله نیازهای نوجوانان در سن بلوغ است و در صورتی که خانواده نتوانسته باشد به این نیاز مهم نوجوان خود پاسخ مناسب بدهد؛ تمایل به خود نمايی در گروه همسالان و دوستان در نوجوان شدت می گیرد.(استاد پور حاتم )
میدانید چرا به دوران_نوجوانی می‌گویند:
"دوران بحرانی زندگی"
❌ نوجوانی مانند یک سفر می‌ماند که نمی‌توان بدون آگاهی و دست خالی آن را طی کرد
👈 دقیقاً به این دلیل که بدترین و بهترین تصمیم‌های زندگی در دوران نوجوانی گرفته می‌شود
🔰 پس باید مهارت‌های لازم برای عبور از آن را یاد بگیریم.
این پنج عادت رشد دهنده را به نوجوان خود بیاموزیم 👇
🔹سر وقت بخوابید و سحر خیز باشید.
♦️روی یک هدف متمرکز باشید.
🔹اتفاقات خوب روزتون رو بنویسید.
♦️کم کردن ارتباط با افراد سمی
🔹هرشب قبل خواب شکر گزار داشته هات باش.
بچه هايي كه مشكلات رفتاري دارند
اولين مشکلشان اين است كه والدين شاد ندارند
دوران پرخطر نوجوانی:
💥 در این دوره نوجوان به علت استقلال دچار سردرگمی است.
💥نوجوانان در این دوره به دنبال هویت هستند.
💥این دوره سن طرد و تمکین و نفی و انکار است.
🔥سن بروز احساسات گرم و آتشین است.
🔥دچار بی قراری و اضطراب است.
💥سن طغیان است.
بسیاری از بچه ها عادت هایی دارند که می تواند آزاردهنده باشد. 4 عادت زیر از رایج ترین عادتهایی هستند که والدین از آنها شکایت دارند:
1- ناخن جویدن
2-مکیدن انگشت شست
3- پیچاندن مو
4- دست در بینی کردن
گرچه این عادتهای فرزندان شما ممکن است باعث رنجش و نگرانی شما شود ، در بسیاری از موارد فقط مرحله پیشرفت است و دلیلی برای نگرانی نمی باشد.
عادت چیست؟
عادت یک نوع رفتاری است که تکرار می شود. و شخص معمولا گاهی از انجام آن آگاه نیست. گرچه کودکان از کار خود بی خبر و سرمست هستند اما والدین احساس خوبی ندارند. اگر کودک شما چیزی راکه در دست دارد در دهان خود می برد و یا موی خود را می پیچد متعجب نشوید. عادتها ، دسته هایمختلفی دارند.
بیشترین عادتهای رایج بین کودکان و نوجوانان شامل موارد زیر هست
1) جویدن ناخن
شما تنها کسانی نیستید که با ناخن جویدن کودکان آشنایید. یکی از رایج ترین عادت کودکان ناخن جویدنو ناخن کندن است.بنابر مطالعات انجام شده 30 الی 60 درصد کودکان و نوجوانان ناخن انگشتان خود را می جوند و گاهیممکن است کودکی ناخن انگشت پای خود را با دندان بکند.
2)مو پیچاندن
اغلب بچه هایی که دختر هستند ، عادت دارند موهای خود را بپیچانند ، بکشند یا نوازش کنند. پیچاندن مودر اوایل دوره کودکی ممکن است ظاهر شود. و به عادتی برای کشیدن مو منجر می شود، چه موجب کندن مو و یا عدم آن باشد. بسیاری از عادتها وقتی بچه ها بزرگتر می شوند از بین می رود. اما اگرترک نشد یک تغییر رفتار ساده می تواند آنان را در ترک عادت کمک کند. بچه هایی که بزرگتر می شوندیا در سنین نوجوانی اند و عادت به کشیدن مو دارند ترک عادت برای آنان مشکل تر است و ممکن استنشانه ای از اضطراب ، افسردگی یا اختلالات روان پریشی ، و وسواس فکری - علمی آنها باشد.
3)دست در بینی کردن
دست در بینی کردن می تواند عادتی باشد که در دوران کودکی آغاز شود و ممکن است تا دوره بزرگسالی ادامه پیدا کند. اگر باور آن برایتان مشکل است مطالعات سال 1995 که بر روی افرادبزرگسال انجام شده بود را در نظر بگیرید که % 91 این عادت را داشتند .
4) مکیدن انگشت شست
مکیدن انگشت شست در مقایسه با انگشت سبابه بیشتر متداول است بیشتر کودکان انگشت شستخود را می مکند. برخی کودکان دیگر انگشتان دست، یا حتی مچ دست خود را به جای شست می مکند.کودکان برای آرام کردن خود و احساس راحتی این کار را انجام می دهند. اما زیاد مکیدن انگشت درسنین بالای 4 الی 5 سال ، می تواند ایجاد مشکل کند مثل مشکلات لثه ای (مثل پیشامدگی دندانزبرین نسبت به دندان زیرین ) یا عفونت انگشت و موجب آزار و اذیت شدن.
چه چیز باعث عادت می شود؟
كودكان موجودات در حال رشدی هستند و براساس این كه در سال‌های اولیه زندگی چگونه تربیت شوند وآموزش ببینند، سبك خاص رفتاری پیدا می كنند. این سبك رفتاری الگویی تقریباً ثابت و دائمی برای آنها به وجود می‌آورد، و تعیین كنندهِ نحوه ارتباطات و برخوردهای آنان نیز می باشد. هر خانواده در ارتباط با فرزندان شیوه خاص خود را دارد؛ و این نحوه برخورد، در تلاقی با ساختار ژنتیكی هر فرد، باعث می شود كه شخصیت‌هایی بسیار متفاوت و متمایز شكل بگیرند.
چنانچه كودك كار اشتباهی مرتكب شود یا این كه بخواهد تعیین كننده باشد و به والدین خود دستور دهد یا این كه با داد و فریاد و عصبانیت حرف خود را به كرسی بنشاند، در این خانواده هیچ گونه روش مناسبی برای جلوگیری از این رفتارها و جهت دهی به آنها وجود ندارد. این نوع خانواده‌ها از لحاظ روان شناسی به خانواده‌های محبت كنندهِ افراطیِ آزاد گذارنده معروف اند؛ خانواده‌هایی كه بی نهایت توجه، محبت و محافظت در مورد فرزندان خود دارند و در عین حال آنها را برای انجام هرگونه عملی آزاد می گذارند.
رشد اجتماعی كودكان یكی از حیطه های رشدی است كه دقیقاً به ما نشان می دهد آیا فرزند مطابق با سن تقویمی یا شناسنامه ای خود رفتار می كند یا خیر؟ و اگر مطابق با سن شناسنامه ای رفتار نمی كند چه دلایلی برای این مسئله وجود دارد و رفتارهای او چگونه شكل گرفته است؟ یكی از سبك‌های غلط رفتاری كودكان، ناتوانی در ایجاد و برقراری رابطه سالم با همسالان است؛ یعنی كودكانی وجود دارند كه راه‌های برقراری ارتباط سالم را نمی دانند. این گروه از كودكان بعضاً تحت عنوان «كودكان لوس» نامگذاری می‌شوند. آن چه در این نوشتار مورد بحث قرار می گیرد عوامل مؤثر در شكل گیری این گونه رفتارهاست.
چرا كودكان لوس می شوند؟
افکار، هیجانات، کارکرد، روابط میان فردی و کنترل امیال. الگوهای رفتاری باید در طول زمان، پایدار باشند و سرآغاز پیدایش آن را بتوان تا دوران نوجوانی یا اوایل دوران بلوغ ردگیری کرد. این رفتارها قابل توضیح یا تشریح توسط اختلالات ذهنی دیگر، سوء مصرف دارو یا شرایط پزشکی دیگر نباشند.
میگنا - اختلال شخصیت عبارت است از: «یک الگوی با دوام و پایدار از رفتار و تجربه درونی که به طور قابل ملاحظه‌ای با انتظاراتی که از شرایط فرهنگی فرد وجود دارد متفاوت باشد، فراگیر و غیرقابل انعطاف باشد.
درکل شخصیت یعنی مجموعه‌ای از رفتار و شیوه‌های تفکر و هیجانی شخص در زندگی روزمره که با ویژگی های بی همتا بودن، ثبات(پایداری) و قابلیت پیش بینی مشخص می‌شود.
اختلال شخصیت چیست؟
اختلال شخصیت عبارت است از: «یک الگوی با دوام و پایدار از رفتار و تجربه درونی که به طور قابل ملاحظه‌ای با انتظاراتی که از شرایط فرهنگی فرد وجود دارد متفاوت باشد، فراگیر و غیرقابل انعطاف باشد، شروعش به دوران نوجوانی یا اوایل بلوغ برگردد، در طول زمان پایدار باشد و به ناراحتی یا آسیب‌دیدگی روحی منجر گردد.»به دلیل آن که این اختلالات، مزمن و فراگیر هستند. می‌توانند به اختلال جدّی در کار کرد و زندگی روزمره بیانجامند.
چه چیزی باعث اختلال شخصیت می‌گردد؟
علل اختلال شخصیت، محل بحث و اختلاف نظر بوده است. برخی کارشناسان عقیده دارند که اختلالات شخصیت به دلیل تجربیات اولیه‌ای که مانع رشد عادی الگوهای فکری و رفتاری شده‌اند به وجود می‌آیند. برخی دیگر از پژوهشگران ميگناir عقیده دارند که تأثیرات بیولوژیکی یا ژنتیکی ریشه پیدایش اختلالات شخصیتی هستند.با وجودی که هنوز بر سر یک علت قطعی برای اختلالات شخصیتی توافق نشده است امّا به احتمال زیاد ترکیبی از زمینه‌های ژنتیکی و متغیرهای محیطی در رشد آنها دخالت دارند.
اختلالات شخصیتی چگونه تشخیص داده می‌شوند؟
به منظور آن که اختلال شخصیت در یک فرد تشخیص داده شود، باید عوارضی در او وجود داشته باشد: این الگوهای رفتاری باید مزمن و فراگیر باشند، بر جنبه‌های مختلف زندگی فرد، از جمله کارکرد اجتماعی، کاری، تحصیلی و روابط نزدیک او تأثیر بگذارند.
فرد باید عوارضی نشان بدهد که بردو یا بیشتر از زمینه‌های زیر اثر بگذارد: افکار، هیجانات، کارکرد، روابط میان فردی و کنترل امیال. الگوهای رفتاری باید در طول زمان، پایدار باشند و سرآغاز پیدایش آن را بتوان تا دوران نوجوانی یا اوایل دوران بلوغ ردگیری کرد. این رفتارها قابل توضیح یا تشریح توسط اختلالات ذهنی دیگر، سوء مصرف دارو یا شرایط پزشکی دی
اختلال شخصیت نوعی بیماری روانی است و مشکلاتی را در درک موقعیت ها و افراد بوجود می آورد.
داشتن اختلال شخصیت یعنی شما دارای افکار سخت و ناسالم هستید و بدون توجه به موقعیت، رفتاری نادرست را انجام می دهید.
این اختلال باعث بوجود آمدن مشکلات اساسی در روابط خانوادگی، برخوردهای اجتماعی، کار و تحصیل می گردد.
البته ممکن است شما متوجه این اختلال در خود نباشید، زیرا به نظر خودتان، تفکر و رفتارتان طبیعی است و دیگران را به خاطر رفتار بدشان سرزنش می کنید.
نشانه های کلی اختلال شخصیت
- تغییر دائمی خلق و خو
- داشتن روابط پر تنش
- انزوای اجتماعی
- ناگهان خشمگین شدن
- گمان بد داشتن به دیگران
- مشکل در پیدا کردن دوست
- کنترل ضعیف رفتار
روانشناسی کودکان - کودکی، دورانی از زندگی است که در دیدگاه بیشتر مردم دنیا، با آرامش، شادی و بازی همراه است. این ویژگی ها، شاید در دوران گذشته که زندگی شتاب کمتری داشت و انسان ها برای پرداختن به شادی روح و روان خود فرصت بیشتری داشتند، در زندگی کودکان جریان داشت. اما، اکنون با بزرگ ترهایی که همیشه برای هر کاری وقت کم دارند و باید خیلی زود کار دیگری را شروع کنند و وظایف بسیار زیادی که برای کودکان تعریف می شود، با شرایط دیگری روبه رو هستیم.
کودکان امروز، برای صحبت کردن با پدر و مادر و خواهر و برادر خود باید منتظر فرصت باشند. همین طور برای بازی کردن، دویدن، بلند خندیدن، کنجکاوی کردن، کشف و تجربه کردن، با خاک و آب و در دل طبیعت بازی کردن باید منتظر معجزه ای در زندگی خود باشند.
تکالیف زیاد مدرسه، امتحان های پی در پی، کلاس های آموزشی گوناگون، راضی نگه داشتن پدر و مادر و آموزگاران و دیگر بزرگترها، مشکلات خانوادگی و تلاش برای همواره بهترین بودن، تنش و دلهره و ترس بسیاری برای کودکان به همراه دارد.
کودکان امروز ما، درست مانند بزرگ ترها، به بهره بردن از روش های آرامش بخشی نیاز دارند. کودکان معمولا روش های آرامش بخشی را به سرعت می آموزند و در استفاده از آن ها مهارت به دست می آورند. کافی است که چند روش ساده زیر را به آن ها بیاموزید و روزانه همراه با کودک تان آن ها را انجام دهید تا کودکان سالم تری داشته باشید و آرامش را به خانواده خود هدیه کنید:
۱.تنفس عمیق. نفس عمیق کشیدن روش موثری برای واکنش طبیعی بدن به تنش است. تنفس عمیق ضربان قلب را کم می کند، فشار خون را پایین می آورد و احساس تسلط را در ذهن تقویت می کند. این روش ساده را همه می توانند انجام دهند. برای این کار کافی است کودک به آرامی نفس عمیق بکشد، کمی نفس را در سینه نگه دارد و سپس به آرامی رها کند.
90 درصد کودکان نوپا در دوره‌هایی خاص انگشت شصت خود را می‌مکند
عادتهایی نظیر انگشت مکیدن، پیچاندن مو توسط انگشتان یا کوباندن سر به سطوح در میان نوزادان و خردسالان رایج است. معمولا این دسته از عادتها خطری برای سلامت روحی و روانی کودک به همراه ندارند اما می‌توان به آنها به عنوان یک علامت هشدار دهنده نگاه کرد. توصیه می‌کنیم نوشتار پیش روی را مطالعه کنید تا متوجه شوید که آیا از نظر شما عادتهای کودک خردسال شما صرفا اقدامی سؤال برانگیز است یا واقعا باید فکری به حال ترک آن کرد.
مکیدن انگشت شصت
این یکی از جمله رایج‌ترین عادتها در میان نوزادان و خردسالان است. درحقیقت برخی کارشناسان امور تربیتی بر این باورند که 90 درصد کودکان نوپا در دوره‌هایی خاص انگشت شصت خود را می‌مکند. این کار به خودی خود مشکلی به همراه ندارد اما اگر برای زمانی طولانی ادامه پیدا کند آن موقع است که داستان فرق می‌کند. بر اساس اعلام نظر آکادمی پزشکی کودکان آمریکا، بیش از نیمی از نوزادانی که انگشت شصت خود را بر اساس یک عادت می‌مکند در حد فاصل 6 تا 7 ماهگی این کار را رها می‌کنند.
اکثر باقیمانده این دسته از خردسالان در حد فاصل 4 تا 5 سالگی عادت مکیدن انگشت شصت را کنار می‌گذارند اما اگر این عادت در بعد از این سنین ادامه پیدا کرد آنگاه باید نسبت به تداوم این وضعیت نگران بود. در چنین شرایطی دندانپزشکان هشدار می‌دهند که مکیدن انگشت شصت می‌تواند خطراتی برای سلامت دندان و کام دهان به همراه داشته باشد. برای ترغیب خردسال به ترک این عادت مهم است که او را نسبت به این کار «علاقمند» کنید. یادآوری بسیار دوستانه و در نظر گرفتن جایزه برای انجام ندادن این کار در بازه‌های زمانی طولانی همواره تأثیرگذار بوده است. در غیر این صورت آغشته کردن انگشت با ماده ای تلخ و البته بی‌خطر و یا پوشاندن آن با چیزی شبیه بانداژ به ترک این عادت کمک زیادی می‌کند. گذشته از تمامی این راه‌کارها، ضروری است که همواره صبور بوده و با پزشک اطفال در مواقع ضروری در تماس باشید.