والدین گرامی در تربیت کودک حتما به نکات زیر دقت کنید
✅قوانین ذهنی خودتان را به کودک قالب نکنید.
✅هرگز فكر نكنيد هرچه سختگيرتر باشيد بهتر مي توانيد فرزندتان را تربيت كنيد.
چرا فرزندم قدرت نه_گفتن ندارد؟
🥸 والدین عزیز، یکی از دلایل اینکه فرزند شما قدرت نه_گفتن ندارد
بخاطر نداشتن عزت_نفس و اعتماد_به_نفس است.
نبود اعتماد و عزت نفس باعث میشود که فرزند شما توانایی خودش را باور نداشته باشد و حس ارزشمند بودن در خودش احساس نکند.
چنین فرزندانی در برابر خواسته های معقول و غیرمعقول دیگران قدرت پاسخ منفی و نه گفتن ندارند و این افراد خیلی زود گرفتار مشکلات متعددی می شود.
میدانید چرا به دوران_نوجوانی می‌گویند:
"دوران بحرانی زندگی"
❌ نوجوانی مانند یک سفر می‌ماند که نمی‌توان بدون آگاهی و دست خالی آن را طی کرد
👈 دقیقاً به این دلیل که بدترین و بهترین تصمیم‌های زندگی در دوران نوجوانی گرفته میشود
🔰 پس باید مهارت‌های لازم برای عبور از آن را یاد بگیریم.
این پنج عادت رشد دهنده را به نوجوان خود بیاموزیم 👇
🔹سر وقت بخوابید و سحر خیز باشید.
♦️روی یک هدف متمرکز باشید.
🔹اتفاقات خوب روزتون رو بنویسید.
♦️کم کردن ارتباط با افراد سمی
🔹هرشب قبل خواب شکر گزار داشته هات باش.
بچه هايي كه مشكلات رفتاري دارند
اولين مشکلشان اين است كه والدين شاد ندارند
روش های تنبیهی ناکارآمد
🔥 پرخاشگری،
🔥 خشونت،
🔥 تنبیه،
🔥 تحقیر،
🔥 سرزنش،
از دیگر نشانه های والدین نا آگاه محسوب می‌شوند.
در واقع، سبک فرزند پروری این والدین می‌تواند از نوع مستبدانه و پرخاشگرانه باشد.
عدم توجه به استقلال شخصی نوجوان
بی‌توجهی به استقلال‌طلبی و آزادی نوجوان، یکی دیگر از مهم‌ترین نشانه های والدین نا_آگاه است
این پدر و مادرها حتی تا سنین جوانی، فرزندان‌شان را در مورد ریزترین موضوعات مانند انتخاب لباس، تفریح، تصمیمات مهم زندگی و امور ساده تحت فشار قرار می‌دهند. آنها باید از تک‌تک دوستان، روش زندگی، و تمامی تصمیمات زندگی اطلاع داشته باشند‼️
این مسئله گاهی منجر به‌نوعی وابستگی دونفره بیمارگونه در چنین خانواده‌هایی میشود و سلامت روان وجوان را به خطر می‌اندازد
امروزه يکي از مشکلات رايج کودکان و نوجوانان، داشتن استرس و اضطراب مي باشد که در برخي موارد به دغدغه اي جدي براي والدين و خانواده ها تبديل شده است. وجود عوامل مکرر استرس زا در زندگي کودکان و نوجوانان، مي تواند بدن را مستعد بيماري هاي روحي و رواني نموده و اضطراب و را در وجود آن ها نهادينه کند. در صورت عدم درمان اضطراب مي تواند عوامل محيطي و اجتماعي، ژنتيکي و ارثي و برخي عوامل جانبي از جمله تغذيه نامناسب را به همراه داشته باشد که نتيجه آن مي تواند بروز علائمي همچون مشکل در تمرکز، تغييرات رفتاری، پرخاشگری، اعصاب ضعيف، ترس، عادات عصبی، امتناع از رفتن به مدرسه، شب ادراری و … باشد. در برخي موارد، توجه بيشتر والدين و همچنين اقداماتي مانند مراجعه به روانپزشک خوب و برخی اقدامات مانند:حمام کردن به مدت طولانی، تنفس عميق، صحبت کردن و … مي تواند موثر واقع گردد. اما در صورت شدت گرفتن آن بايد از مشاور و بهترین روانپزشک کمک گرفت.
علائم استرس و اضطراب در کودکان و نوجوانان
بسیاری از بچه ها عادت هایی دارند که می تواند آزاردهنده باشد. 4 عادت زیر از رایج ترین عادتهایی هستند که والدین از آنها شکایت دارند:
1- ناخن جویدن
2-مکیدن انگشت شست
3- پیچاندن مو
4- دست در بینی کردن
گرچه این عادتهای فرزندان شما ممکن است باعث رنجش و نگرانی شما شود ، در بسیاری از موارد فقط مرحله پیشرفت است و دلیلی برای نگرانی نمی باشد.
عادت چیست؟
عادت یک نوع رفتاری است که تکرار می شود. و شخص معمولا گاهی از انجام آن آگاه نیست. گرچه کودکان از کار خود بی خبر و سرمست هستند اما والدین احساس خوبی ندارند. اگر کودک شما چیزی راکه در دست دارد در دهان خود می برد و یا موی خود را می پیچد متعجب نشوید. عادتها ، دسته هایمختلفی دارند.
بیشترین عادتهای رایج بین کودکان و نوجوانان شامل موارد زیر هست
1) جویدن ناخن
شما تنها کسانی نیستید که با ناخن جویدن کودکان آشنایید. یکی از رایج ترین عادت کودکان ناخن جویدنو ناخن کندن است.بنابر مطالعات انجام شده 30 الی 60 درصد کودکان و نوجوانان ناخن انگشتان خود را می جوند و گاهیممکن است کودکی ناخن انگشت پای خود را با دندان بکند.
2)مو پیچاندن
اغلب بچه هایی که دختر هستند ، عادت دارند موهای خود را بپیچانند ، بکشند یا نوازش کنند. پیچاندن مودر اوایل دوره کودکی ممکن است ظاهر شود. و به عادتی برای کشیدن مو منجر می شود، چه موجب کندن مو و یا عدم آن باشد. بسیاری از عادتها وقتی بچه ها بزرگتر می شوند از بین می رود. اما اگرترک نشد یک تغییر رفتار ساده می تواند آنان را در ترک عادت کمک کند. بچه هایی که بزرگتر می شوندیا در سنین نوجوانی اند و عادت به کشیدن مو دارند ترک عادت برای آنان مشکل تر است و ممکن استنشانه ای از اضطراب ، افسردگی یا اختلالات روان پریشی ، و وسواس فکری - علمی آنها باشد.
3)دست در بینی کردن
دست در بینی کردن می تواند عادتی باشد که در دوران کودکی آغاز شود و ممکن است تا دوره بزرگسالی ادامه پیدا کند. اگر باور آن برایتان مشکل است مطالعات سال 1995 که بر روی افرادبزرگسال انجام شده بود را در نظر بگیرید که % 91 این عادت را داشتند .
4) مکیدن انگشت شست
مکیدن انگشت شست در مقایسه با انگشت سبابه بیشتر متداول است بیشتر کودکان انگشت شستخود را می مکند. برخی کودکان دیگر انگشتان دست، یا حتی مچ دست خود را به جای شست می مکند.کودکان برای آرام کردن خود و احساس راحتی این کار را انجام می دهند. اما زیاد مکیدن انگشت درسنین بالای 4 الی 5 سال ، می تواند ایجاد مشکل کند مثل مشکلات لثه ای (مثل پیشامدگی دندانزبرین نسبت به دندان زیرین ) یا عفونت انگشت و موجب آزار و اذیت شدن.
چه چیز باعث عادت می شود؟
كودكان موجودات در حال رشدی هستند و براساس این كه در سال‌های اولیه زندگی چگونه تربیت شوند وآموزش ببینند، سبك خاص رفتاری پیدا می كنند. این سبك رفتاری الگویی تقریباً ثابت و دائمی برای آنها به وجود می‌آورد، و تعیین كنندهِ نحوه ارتباطات و برخوردهای آنان نیز می باشد. هر خانواده در ارتباط با فرزندان شیوه خاص خود را دارد؛ و این نحوه برخورد، در تلاقی با ساختار ژنتیكی هر فرد، باعث می شود كه شخصیت‌هایی بسیار متفاوت و متمایز شكل بگیرند.
چنانچه كودك كار اشتباهی مرتكب شود یا این كه بخواهد تعیین كننده باشد و به والدین خود دستور دهد یا این كه با داد و فریاد و عصبانیت حرف خود را به كرسی بنشاند، در این خانواده هیچ گونه روش مناسبی برای جلوگیری از این رفتارها و جهت دهی به آنها وجود ندارد. این نوع خانواده‌ها از لحاظ روان شناسی به خانواده‌های محبت كنندهِ افراطیِ آزاد گذارنده معروف اند؛ خانواده‌هایی كه بی نهایت توجه، محبت و محافظت در مورد فرزندان خود دارند و در عین حال آنها را برای انجام هرگونه عملی آزاد می گذارند.
رشد اجتماعی كودكان یكی از حیطه های رشدی است كه دقیقاً به ما نشان می دهد آیا فرزند مطابق با سن تقویمی یا شناسنامه ای خود رفتار می كند یا خیر؟ و اگر مطابق با سن شناسنامه ای رفتار نمی كند چه دلایلی برای این مسئله وجود دارد و رفتارهای او چگونه شكل گرفته است؟ یكی از سبك‌های غلط رفتاری كودكان، ناتوانی در ایجاد و برقراری رابطه سالم با همسالان است؛ یعنی كودكانی وجود دارند كه راه‌های برقراری ارتباط سالم را نمی دانند. این گروه از كودكان بعضاً تحت عنوان «كودكان لوس» نامگذاری می‌شوند. آن چه در این نوشتار مورد بحث قرار می گیرد عوامل مؤثر در شكل گیری این گونه رفتارهاست.
چرا كودكان لوس می شوند؟
افکار، هیجانات، کارکرد، روابط میان فردی و کنترل امیال. الگوهای رفتاری باید در طول زمان، پایدار باشند و سرآغاز پیدایش آن را بتوان تا دوران نوجوانی یا اوایل دوران بلوغ ردگیری کرد. این رفتارها قابل توضیح یا تشریح توسط اختلالات ذهنی دیگر، سوء مصرف دارو یا شرایط پزشکی دیگر نباشند.
میگنا - اختلال شخصیت عبارت است از: «یک الگوی با دوام و پایدار از رفتار و تجربه درونی که به طور قابل ملاحظه‌ای با انتظاراتی که از شرایط فرهنگی فرد وجود دارد متفاوت باشد، فراگیر و غیرقابل انعطاف باشد.
درکل شخصیت یعنی مجموعه‌ای از رفتار و شیوه‌های تفکر و هیجانی شخص در زندگی روزمره که با ویژگی های بی همتا بودن، ثبات(پایداری) و قابلیت پیش بینی مشخص میشود.
اختلال شخصیت چیست؟
اختلال شخصیت عبارت است از: «یک الگوی با دوام و پایدار از رفتار و تجربه درونی که به طور قابل ملاحظه‌ای با انتظاراتی که از شرایط فرهنگی فرد وجود دارد متفاوت باشد، فراگیر و غیرقابل انعطاف باشد، شروعش به دوران نوجوانی یا اوایل بلوغ برگردد، در طول زمان پایدار باشد و به ناراحتی یا آسیب‌دیدگی روحی منجر گردد.»به دلیل آن که این اختلالات، مزمن و فراگیر هستند. می‌توانند به اختلال جدّی در کار کرد و زندگی روزمره بیانجامند.
چه چیزی باعث اختلال شخصیت می‌گردد؟
علل اختلال شخصیت، محل بحث و اختلاف نظر بوده است. برخی کارشناسان عقیده دارند که اختلالات شخصیت به دلیل تجربیات اولیه‌ای که مانع رشد عادی الگوهای فکری و رفتاری شده‌اند به وجود می‌آیند. برخی دیگر از پژوهشگران ميگناir عقیده دارند که تأثیرات بیولوژیکی یا ژنتیکی ریشه پیدایش اختلالات شخصیتی هستند.با وجودی که هنوز بر سر یک علت قطعی برای اختلالات شخصیتی توافق نشده است امّا به احتمال زیاد ترکیبی از زمینه‌های ژنتیکی و متغیرهای محیطی در رشد آنها دخالت دارند.
اختلالات شخصیتی چگونه تشخیص داده می‌شوند؟
به منظور آن که اختلال شخصیت در یک فرد تشخیص داده شود، باید عوارضی در او وجود داشته باشد: این الگوهای رفتاری باید مزمن و فراگیر باشند، بر جنبه‌های مختلف زندگی فرد، از جمله کارکرد اجتماعی، کاری، تحصیلی و روابط نزدیک او تأثیر بگذارند.
فرد باید عوارضی نشان بدهد که بردو یا بیشتر از زمینه‌های زیر اثر بگذارد: افکار، هیجانات، کارکرد، روابط میان فردی و کنترل امیال. الگوهای رفتاری باید در طول زمان، پایدار باشند و سرآغاز پیدایش آن را بتوان تا دوران نوجوانی یا اوایل دوران بلوغ ردگیری کرد. این رفتارها قابل توضیح یا تشریح توسط اختلالات ذهنی دیگر، سوء مصرف دارو یا شرایط پزشکی دی
روانشناسی کودکان - کودکی، دورانی از زندگی است که در دیدگاه بیشتر مردم دنیا، با آرامش، شادی و بازی همراه است. این ویژگی ها، شاید در دوران گذشته که زندگی شتاب کمتری داشت و انسان ها برای پرداختن به شادی روح و روان خود فرصت بیشتری داشتند، در زندگی کودکان جریان داشت. اما، اکنون با بزرگ ترهایی که همیشه برای هر کاری وقت کم دارند و باید خیلی زود کار دیگری را شروع کنند و وظایف بسیار زیادی که برای کودکان تعریف می شود، با شرایط دیگری روبه رو هستیم.
کودکان امروز، برای صحبت کردن با پدر و مادر و خواهر و برادر خود باید منتظر فرصت باشند. همین طور برای بازی کردن، دویدن، بلند خندیدن، کنجکاوی کردن، کشف و تجربه کردن، با خاک و آب و در دل طبیعت بازی کردن باید منتظر معجزه ای در زندگی خود باشند.
تکالیف زیاد مدرسه، امتحان های پی در پی، کلاس های آموزشی گوناگون، راضی نگه داشتن پدر و مادر و آموزگاران و دیگر بزرگترها، مشکلات خانوادگی و تلاش برای همواره بهترین بودن، تنش و دلهره و ترس بسیاری برای کودکان به همراه دارد.
کودکان امروز ما، درست مانند بزرگ ترها، به بهره بردن از روش های آرامش بخشی نیاز دارند. کودکان معمولا روش های آرامش بخشی را به سرعت می آموزند و در استفاده از آن ها مهارت به دست می آورند. کافی است که چند روش ساده زیر را به آن ها بیاموزید و روزانه همراه با کودک تان آن ها را انجام دهید تا کودکان سالم تری داشته باشید و آرامش را به خانواده خود هدیه کنید:
۱.تنفس عمیق. نفس عمیق کشیدن روش موثری برای واکنش طبیعی بدن به تنش است. تنفس عمیق ضربان قلب را کم می کند، فشار خون را پایین می آورد و احساس تسلط را در ذهن تقویت می کند. این روش ساده را همه می توانند انجام دهند. برای این کار کافی است کودک به آرامی نفس عمیق بکشد، کمی نفس را در سینه نگه دارد و سپس به آرامی رها کند.
90 درصد کودکان نوپا در دوره‌هایی خاص انگشت شصت خود را می‌مکند
عادتهایی نظیر انگشت مکیدن، پیچاندن مو توسط انگشتان یا کوباندن سر به سطوح در میان نوزادان و خردسالان رایج است. معمولا این دسته از عادتها خطری برای سلامت روحی و روانی کودک به همراه ندارند اما می‌توان به آنها به عنوان یک علامت هشدار دهنده نگاه کرد. توصیه می‌کنیم نوشتار پیش روی را مطالعه کنید تا متوجه شوید که آیا از نظر شما عادتهای کودک خردسال شما صرفا اقدامی سؤال برانگیز است یا واقعا باید فکری به حال ترک آن کرد.
مکیدن انگشت شصت
این یکی از جمله رایج‌ترین عادتها در میان نوزادان و خردسالان است. درحقیقت برخی کارشناسان امور تربیتی بر این باورند که 90 درصد کودکان نوپا در دوره‌هایی خاص انگشت شصت خود را می‌مکند. این کار به خودی خود مشکلی به همراه ندارد اما اگر برای زمانی طولانی ادامه پیدا کند آن موقع است که داستان فرق می‌کند. بر اساس اعلام نظر آکادمی پزشکی کودکان آمریکا، بیش از نیمی از نوزادانی که انگشت شصت خود را بر اساس یک عادت می‌مکند در حد فاصل 6 تا 7 ماهگی این کار را رها می‌کنند.
اکثر باقیمانده این دسته از خردسالان در حد فاصل 4 تا 5 سالگی عادت مکیدن انگشت شصت را کنار می‌گذارند اما اگر این عادت در بعد از این سنین ادامه پیدا کرد آنگاه باید نسبت به تداوم این وضعیت نگران بود. در چنین شرایطی دندانپزشکان هشدار می‌دهند که مکیدن انگشت شصت می‌تواند خطراتی برای سلامت دندان و کام دهان به همراه داشته باشد. برای ترغیب خردسال به ترک این عادت مهم است که او را نسبت به این کار «علاقمند» کنید. یادآوری بسیار دوستانه و در نظر گرفتن جایزه برای انجام ندادن این کار در بازه‌های زمانی طولانی همواره تأثیرگذار بوده است. در غیر این صورت آغشته کردن انگشت با ماده ای تلخ و البته بی‌خطر و یا پوشاندن آن با چیزی شبیه بانداژ به ترک این عادت کمک زیادی می‌کند. گذشته از تمامی این راه‌کارها، ضروری است که همواره صبور بوده و با پزشک اطفال در مواقع ضروری در تماس باشید.
چگونه رفتارهای نادرست کودکان را اصلاح کنیم؟
اگر کودک شما روی دیوار اتاق نشیمن راخط خطی کرده است، فرستادن او به اتاقش جواب نمی دهد. بهتر است یک پارچه مرطوب به او بدهید و بگویید که دیوار را تمیز کند دفعه بعد که فرزندتان شما را عصبانی می کند، او را تنبیه نکنید. از روش خاتمه بخشیدن و فراموش کردن از موضوع استفاده کنید که به شما فرصت تنفس و آرام شدن می دهد. این روشی مطمئن و راحت است و شامل هیچ نوع تنبیهی نمی شود. خاتمه بخشیدن - دست کشیدن یک مادر می گوید: «وقتی بچه ام سه ساله بود، یک باره متوجه شدم که اگر به جای داد زدن سر او، چند دقیقه او را از خود دور کنم، مؤثرتر خواهد بود. در آن دقیقه من فرصت آرام شدن پیدا کردم و فکر می کنم او هم همین طور. سالها بعد وقتی داشتم مجله می خواندم، به کلمه خاتمه بخشیدن رسیدم و دریافتم که این همان روشی بود که من استفاده می کرده ام.» او ناآگاهانه دریافته بود که بهترین روش همین روش خاتمه بخشیدن است.
در اصل بسیاری از والدین روش خاتمه بخشیدن را چاره ای برای عدم تنبیه می دانند. این روش همچنین کودک را در عصبانیت، دشمنی و انزجار رها نمی کند. اما معنای دقیق آن چیست؟ و بهترین روش استفاده از آن کدام است؟ متخصصان ، انواع مختلفی از خاتمه بخشیدن به این گونه موارد را بازگو می کنند اما ورای همه این دستاوردهای متعدد یک چیز مشترک وجود دارد که آن جلوگیری از رفتار نابهنجار و یک توقف کوتاه برای کودکان و والدین است که بتوانند آرام شوند. با توجه به سن کودک، مزاج و رفتار او، روشهای بسیاری برای مؤثر واقع شدن روش خاتمه بخشیدن وجود دارد. مهم است تکنیکی انتخاب شود که منعکس کننده روش خود شما باشد و شما با آن احساس راحتی کنید. به خاطر داشته باشید، روش خاتمه بخشیدن فقط یک راه برای تغییر رفتار است و در مورد بعضی از موارد رفتارهای ناهنجار بهتر از موارد دیگر عمل می کند.
این روش بیشترین تأثیر را در جلوگیری از رفتارهای غیرقابل قبول دارد. مثل وقتی که کودک دارد برادر کوچکتر خود را اذیت می کند یا با فریاد حرفهای زشتی به شما می زند. روش خاتمه بخشیدن وقتی شما سعی دارید کودک را تشویق به پذیرفتن رفتاری جدید مثل مرتب کردن رختخواب و یا آماده کردن کیف مدرسه اش می کنید، مؤثر نخواهد بود. همچنین اگر کودک با پرستار خود با بی ادبی رفتار کرده باشد نیز این روش خاتمه بخشیدن و دور کردن او از موضوع، اثر بخش نخواهد بود. بسیاری از متخصصان می گویند پاداش دادن برای رفتارهای خوب بسیار بهتر از روش خاتمه بخشیدن عمل می کند زیرا این روش در توجه کردن به کودکان مثبت تر است، چیزی که آنها آرزویش را دارند. وقتی دخترتان دارد به خواهر کوچکترش کمک می کند نوازش کردن او تاکتیک مناسب تری است تا این که وقتی رفتار نامناسبی دارد او را از موضوع دور کنید.
اما هنوز مواقعی وجود دارد که روش خاتمه بخشیدن بسیار خوب عمل می کند. در اینجا تکنیکهای امتحان شده در سنین مختلف را ارائه می دهیم: ۱ تا ۴ سالگی برای خردسالان کنترل خودشان بسیار سخت است و خیلی سریع اقدام به زدن و هل دادن می کنند و حاضر به گوش کردن نیستند. اگر یک پسربچه ۳ ساله، اسباب بازی بچه دیگری را بخواهد به سادگی آن را می گیرد. ابتدا سعی کنید با کلمات ساده احساس کودک دیگر را باز گو کنید و بگویید که چرا هل دادن یا زدن کودکی او را ناراحت می کند. همانطور که صحبت می کنید سر یا پشت او را نوازش کنید. اگر زدن ادامه پیدا کرد، کودکتان را بغل کرده و از آنجا دور کنید. در یک مکان ساکت بنشینید و او را سخت در آغوش بگیرید. اگر پسر دوساله شما دارد برادر نوزادش را می زند و شما می توانید احساس حسادت او را مشاهده کنید، برای او توضیح دهید که چرا گاهی اوقات برادرش بیشتر به توجه شما نیاز دارد و بگویید که فرزند اولتان را هم دوست دارید.
او را تا وقتی که احساس کنید آمادگی شرکت در جمع را دارد در آغوش نگه دارید، اگر او شروع به لگد زدن یا هل دادن شما کرد با لحنی ملایم بگویید: «تو هنوز عصبانی هستی و نیاز داری تا وقتی که احساس بهتری پیدا کنی در آغوش من بمانی.» این روشها در مورد کودکان کم سن و سال تر بسیار خوب عمل می کند چرا که پدر و مادر از نظر فیزیکی نزدیک کودکشان می مانند و همزمان با آن به کودک این فرصت را می دهند که در مورد رفتارش فکر کند. ۳ تا ۶ سالگی پیش دبستانیها شروع به مزه مزه کردن استقلال می کنند و عاشق «نه» گفتن هستند،این نه گفتن روشی است برای امتحان کردن محدودیتهایشان، آنها در قوانین و اعمال خود پیشرفت می کنند اما روشها و مفاهیم جدیدی کشف می کنند که به وسیله آنها بررسی کنند و ببینند پدر و مادر در کدام موارد جدی هستند. بسیاری از والدین شکایتی دارند که: «فرزند ما بسیار نافرمانی می کند.» برای چنین رفتارهایی «ویلیام سیرس» یک نویسنده کالیفرنیایی استفاده از روش «خاتمه بخشیدن انعکاسی» را پیشنهاد می دهد، ابتدا فرزندتان را از صحنه بدرفتاری دور کنید، سپس از او بخواهید در مورد رفتارش فکر کند، موضوع مورد نظر این است که کودکان را تشویق کنید در مورد قوانینی که شکسته تأمل کند.
این روش همچنین به کودکان این احساس را می دهد که آنها در مورد قوانینی که بزرگترها وضع کرده اند تا حدی دارای کنترل هستند. قانون اصلی چنین روشی این است که برای هر یک سال زندگی، یک دقیقه مهلت بدهید، بنابراین برای یک کودک ۵ ساله، زمان ۵ دقیقه مناسب است و برای یک کودک ۱۰ ساله، ۱۰ دقیقه فرصت تأمل و خاتمه بخشیدن به موضوع، به خوبی عمل می کند. در مورد کودکان بزرگتر که کنترل و نظم شخصی بیشتری دارند این زمان می تواند طولانی تر شود و کودک را می توان در مکانی دورتر قرار داد. اگر اتاق کودک آشفته باشد، فرستادن او به اتاقش بی تأثیر خواهد بود چراکه او خود را با آن وسایل سرگرم خواهد کرد.وقتی زمان دست کشیدن از موضوع تمام شد با چنین سؤالی که: «آیا حالا آماده هستی اسباب بازیهایت را جمع کنی؟» به آن رفتار برگردید. اگر آماده نبود او را در همان موقعیت بگذارید تا وقتی که آماده شود. پدری پرسید: «وقتی پسرش حتی بعد از این زمان نافرمانی می کند او باید چه کند؟» وقتی این روش مؤثر واقع نمی شود، ممکن است به این معنی باشد که این بهترین تکنیک برای فرزند شما نیست و استراتژیهای دیگر لازم است. اگر کودک شما بدون هیچ رودربایستی از رفتن به اتاقش سر باز می زند، به او بگویید: «بسیار خوب، من خودم می روم و از زمان خاتمه بخشیدن و دست کشیدن از این موضوع استفاده کنم،زیرا من ناراحت هستم و احتیاج به آرام شدن دارم.»
اگر کودک شما روی دیوار اتاق نشیمن خط خطی کرده است، فرستادن او به اتاقش جواب نمی دهد. بهتر است یک پارچه مرطوب به او بدهید و بگویید که دیوار را تمیز کند.
اما همانطور که توضیح داده شد، یکی از فواید دست کشیدن از موضوع این است که به کودکان شما یاد می دهد تغییر رفتار به خودشان بستگی دارد و این کار در داشتن کنترل نفس بیشتر به آنها کمک می کند. ۶ تا ۱۰ سالگی پیدا کردن یک تکنیک برای فرزندان بزرگتر، بسیار سخت تر است. «رویین اسکات واکر» یک مشاور خانواده کالیفرنیایی، به موضوع «دست کشیدن با قوه خلاق» رسیده است که این کار به کودکان اجازه می دهد هنگام انجام امور دیگر، در مورد چیزها فکر کنند. مرحله اول شروع با اخطار دادن به هنگام بدرفتاری است. اگر این بدرفتاری ادامه یافت او را به اتاقش یا سر درسش بفرستید(جایی که تلویزیون نباشد) وقتی او آنجا است برای بازی کردن، نقاشی کردن، رنگ کردن یا خواندن آزاد است اما به او اجازه چیز دیگری مثل خوراکی و نوشابه را ندهید و اجازه تلفنی صحبت کردن با دوستانش را هم به او ندهید.
او باید به این زمان به عنوان فرصتی برای تأمل کردن در مورد رفتارش بنگرد. این تکنیک در مورد رفتارهایی از قبیل دعوا بین خواهر و برادر یا حتی سر میز شام سرو صدا کردن یا در رفتارهای جمعی، بسیار خوب عمل می کند، همچنین فرزندان بزرگتر مهارت بیانی خوبی دارند و به دلایل گوش می کنند. روش «دست کشیدن» از موضوع با صحبت کردن در مورد آن «برای آنها به خوبی عمل می کند» اگر پسر شما پاسخ مادرش را با بی ادبی می دهد برایش توضیح دهید که او نمی تواند این کار را انجام بدهد و اضافه کنید: «بیا برویم قدم بزنیم و در موردش صحبت کنیم.» این به شما فرصت عبور دادن پیامتان (گستاخی و بی ادبی کردن مجاز نیست) را می دهد، و پسر شما را از آن موقعیت دور می کند بنابراین او در مورد بدرفتاری اش بهتر می تواند پاسخگو باشد. این تکنیک بر پایه این اعتقاد است که وقتی کودک شما بدرفتاری می کند نشانه ای از این است که او زمان سختی را می گذراند و آنچه نیاز دارد تماس بیشتر با والدینش است، به جای فرستادن کودکتان برای نشستن روی صندلی به عنوان یک تنبیه، بهتر است او را بغل کرده، صحبت کنید و فاصله فیزیکی تان را کاهش دهید.
راههایی برای موفقیت در روش دست کشیدن از موضوع:
- به خاطر داشته باشید که این روش درمان کامل نیست. برای مؤثر بودن باید بدانید که در چه مواقعی این روش بهتر عمل می کند.
- از این روش عاقلانه استفاده کنید. اگر برای هر بدرفتاری از آن استفاده کنید ممکن است کودک شما تمام روز مجبور به نشستن در هال باشد.
- وقتی فرزندتان دوباره به جمع خانواده می پیوندد از هیاهو کردن در آن مورد بپرهیزید . (او را بغل نکرده و نبوسید) زیرا این عمل ممکن است چرخه جلب توجه را ایجاد کند که ما می خواهیم از آن دوری کنیم.
- مراقب لحن کلامتان باشید. دور کردن کودکتان با لحنی عصبانی: «همین است که هست! برو ببینم!»، این روش را به تنبیه تبدیل می کند. هدف شما باید بی طرف جلوه کند تا فرزندتان بتواند از این زمان برای فکر کردن در مورد چگونه تغییر دادن رفتارش استفاده کند و نه به دنبال تلافی کردن باشد.»
- واقع نگر باشید رفتارهای پوچی را که نمی توانید انجام دهیدمطرح
نکنید . نگویید: «اگر به این کار خاتمه ندهی
تمام روز باید آنجا بمانی.» به هر حال بهتر است در پیدا کردن روش مناسب، خوب تأمل
کنید.
تکفال
گردآوری :گروه خانواده خوشبخت تبیان زنجان
چگونه رفتارهای نادرست کودکان را اصلاح کنیم؟
اگر کودک شما روی دیوار اتاق نشیمن راخط خطی کرده است، فرستادن او به اتاقش جواب نمی دهد. بهتر است یک پارچه مرطوب به او بدهید و بگویید که دیوار را تمیز کند دفعه بعد که فرزندتان شما را عصبانی می کند، او را تنبیه نکنید. از روش خاتمه بخشیدن و فراموش کردن از موضوع استفاده کنید که به شما فرصت تنفس و آرام شدن می دهد. این روشی مطمئن و راحت است و شامل هیچ نوع تنبیهی نمی شود. خاتمه بخشیدن - دست کشیدن یک مادر می گوید: «وقتی بچه ام سه ساله بود، یک باره متوجه شدم که اگر به جای داد زدن سر او، چند دقیقه او را از خود دور کنم، مؤثرتر خواهد بود. در آن دقیقه من فرصت آرام شدن پیدا کردم و فکر می کنم او هم همین طور. سالها بعد وقتی داشتم مجله می خواندم، به کلمه خاتمه بخشیدن رسیدم و دریافتم که این همان روشی بود که من استفاده می کرده ام.» او ناآگاهانه دریافته بود که بهترین روش همین روش خاتمه بخشیدن است.
در اصل بسیاری از والدین روش خاتمه بخشیدن را چاره ای برای عدم تنبیه می دانند. این روش همچنین کودک را در عصبانیت، دشمنی و انزجار رها نمی کند. اما معنای دقیق آن چیست؟ و بهترین روش استفاده از آن کدام است؟ متخصصان ، انواع مختلفی از خاتمه بخشیدن به این گونه موارد را بازگو می کنند اما ورای همه این دستاوردهای متعدد یک چیز مشترک وجود دارد که آن جلوگیری از رفتار نابهنجار و یک توقف کوتاه برای کودکان و والدین است که بتوانند آرام شوند. با توجه به سن کودک، مزاج و رفتار او، روشهای بسیاری برای مؤثر واقع شدن روش خاتمه بخشیدن وجود دارد. مهم است تکنیکی انتخاب شود که منعکس کننده روش خود شما باشد و شما با آن احساس راحتی کنید. به خاطر داشته باشید، روش خاتمه بخشیدن فقط یک راه برای تغییر رفتار است و در مورد بعضی از موارد رفتارهای ناهنجار بهتر از موارد دیگر عمل می کند.
این روش بیشترین تأثیر را در جلوگیری از رفتارهای غیرقابل قبول دارد. مثل وقتی که کودک دارد برادر کوچکتر خود را اذیت می کند یا با فریاد حرفهای زشتی به شما می زند. روش خاتمه بخشیدن وقتی شما سعی دارید کودک را تشویق به پذیرفتن رفتاری جدید مثل مرتب کردن رختخواب و یا آماده کردن کیف مدرسه اش می کنید، مؤثر نخواهد بود. همچنین اگر کودک با پرستار خود با بی ادبی رفتار کرده باشد نیز این روش خاتمه بخشیدن و دور کردن او از موضوع، اثر بخش نخواهد بود. بسیاری از متخصصان می گویند پاداش دادن برای رفتارهای خوب بسیار بهتر از روش خاتمه بخشیدن عمل می کند زیرا این روش در توجه کردن به کودکان مثبت تر است، چیزی که آنها آرزویش را دارند. وقتی دخترتان دارد به خواهر کوچکترش کمک می کند نوازش کردن او تاکتیک مناسب تری است تا این که وقتی رفتار نامناسبی دارد او را از موضوع دور کنید.
اما هنوز مواقعی وجود دارد که روش خاتمه بخشیدن بسیار خوب عمل می کند. در اینجا تکنیکهای امتحان شده در سنین مختلف را ارائه می دهیم: ۱ تا ۴ سالگی برای خردسالان کنترل خودشان بسیار سخت است و خیلی سریع اقدام به زدن و هل دادن می کنند و حاضر به گوش کردن نیستند. اگر یک پسربچه ۳ ساله، اسباب بازی بچه دیگری را بخواهد به سادگی آن را می گیرد. ابتدا سعی کنید با کلمات ساده احساس کودک دیگر را باز گو کنید و بگویید که چرا هل دادن یا زدن کودکی او را ناراحت می کند. همانطور که صحبت می کنید سر یا پشت او را نوازش کنید. اگر زدن ادامه پیدا کرد، کودکتان را بغل کرده و از آنجا دور کنید. در یک مکان ساکت بنشینید و او را سخت در آغوش بگیرید. اگر پسر دوساله شما دارد برادر نوزادش را می زند و شما می توانید احساس حسادت او را مشاهده کنید، برای او توضیح دهید که چرا گاهی اوقات برادرش بیشتر به توجه شما نیاز دارد و بگویید که فرزند اولتان را هم دوست دارید.
او را تا وقتی که احساس کنید آمادگی شرکت در جمع را دارد در آغوش نگه دارید، اگر او شروع به لگد زدن یا هل دادن شما کرد با لحنی ملایم بگویید: «تو هنوز عصبانی هستی و نیاز داری تا وقتی که احساس بهتری پیدا کنی در آغوش من بمانی.» این روشها در مورد کودکان کم سن و سال تر بسیار خوب عمل می کند چرا که پدر و مادر از نظر فیزیکی نزدیک کودکشان می مانند و همزمان با آن به کودک این فرصت را می دهند که در مورد رفتارش فکر کند. ۳ تا ۶ سالگی پیش دبستانیها شروع به مزه مزه کردن استقلال می کنند و عاشق «نه» گفتن هستند،این نه گفتن روشی است برای امتحان کردن محدودیتهایشان، آنها در قوانین و اعمال خود پیشرفت می کنند اما روشها و مفاهیم جدیدی کشف می کنند که به وسیله آنها بررسی کنند و ببینند پدر و مادر در کدام موارد جدی هستند. بسیاری از والدین شکایتی دارند که: «فرزند ما بسیار نافرمانی می کند.» برای چنین رفتارهایی «ویلیام سیرس» یک نویسنده کالیفرنیایی استفاده از روش «خاتمه بخشیدن انعکاسی» را پیشنهاد می دهد، ابتدا فرزندتان را از صحنه بدرفتاری دور کنید، سپس از او بخواهید در مورد رفتارش فکر کند، موضوع مورد نظر این است که کودکان را تشویق کنید در مورد قوانینی که شکسته تأمل کند.
این روش همچنین به کودکان این احساس را می دهد که آنها در مورد قوانینی که بزرگترها وضع کرده اند تا حدی دارای کنترل هستند. قانون اصلی چنین روشی این است که برای هر یک سال زندگی، یک دقیقه مهلت بدهید، بنابراین برای یک کودک ۵ ساله، زمان ۵ دقیقه مناسب است و برای یک کودک ۱۰ ساله، ۱۰ دقیقه فرصت تأمل و خاتمه بخشیدن به موضوع، به خوبی عمل می کند. در مورد کودکان بزرگتر که کنترل و نظم شخصی بیشتری دارند این زمان می تواند طولانی تر شود و کودک را می توان در مکانی دورتر قرار داد. اگر اتاق کودک آشفته باشد، فرستادن او به اتاقش بی تأثیر خواهد بود چراکه او خود را با آن وسایل سرگرم خواهد کرد.وقتی زمان دست کشیدن از موضوع تمام شد با چنین سؤالی که: «آیا حالا آماده هستی اسباب بازیهایت را جمع کنی؟» به آن رفتار برگردید. اگر آماده نبود او را در همان موقعیت بگذارید تا وقتی که آماده شود. پدری پرسید: «وقتی پسرش حتی بعد از این زمان نافرمانی می کند او باید چه کند؟» وقتی این روش مؤثر واقع نمی شود، ممکن است به این معنی باشد که این بهترین تکنیک برای فرزند شما نیست و استراتژیهای دیگر لازم است. اگر کودک شما بدون هیچ رودربایستی از رفتن به اتاقش سر باز می زند، به او بگویید: «بسیار خوب، من خودم می روم و از زمان خاتمه بخشیدن و دست کشیدن از این موضوع استفاده کنم،زیرا من ناراحت هستم و احتیاج به آرام شدن دارم.»
اگر کودک شما روی دیوار اتاق نشیمن خط خطی کرده است، فرستادن او به اتاقش جواب نمی دهد. بهتر است یک پارچه مرطوب به او بدهید و بگویید که دیوار را تمیز کند.
اما همانطور که توضیح داده شد، یکی از فواید دست کشیدن از موضوع این است که به کودکان شما یاد می دهد تغییر رفتار به خودشان بستگی دارد و این کار در داشتن کنترل نفس بیشتر به آنها کمک می کند. ۶ تا ۱۰ سالگی پیدا کردن یک تکنیک برای فرزندان بزرگتر، بسیار سخت تر است. «رویین اسکات واکر» یک مشاور خانواده کالیفرنیایی، به موضوع «دست کشیدن با قوه خلاق» رسیده است که این کار به کودکان اجازه می دهد هنگام انجام امور دیگر، در مورد چیزها فکر کنند. مرحله اول شروع با اخطار دادن به هنگام بدرفتاری است. اگر این بدرفتاری ادامه یافت او را به اتاقش یا سر درسش بفرستید(جایی که تلویزیون نباشد) وقتی او آنجا است برای بازی کردن، نقاشی کردن، رنگ کردن یا خواندن آزاد است اما به او اجازه چیز دیگری مثل خوراکی و نوشابه را ندهید و اجازه تلفنی صحبت کردن با دوستانش را هم به او ندهید.
او باید به این زمان به عنوان فرصتی برای تأمل کردن در مورد رفتارش بنگرد. این تکنیک در مورد رفتارهایی از قبیل دعوا بین خواهر و برادر یا حتی سر میز شام سرو صدا کردن یا در رفتارهای جمعی، بسیار خوب عمل می کند، همچنین فرزندان بزرگتر مهارت بیانی خوبی دارند و به دلایل گوش می کنند. روش «دست کشیدن» از موضوع با صحبت کردن در مورد آن «برای آنها به خوبی عمل می کند» اگر پسر شما پاسخ مادرش را با بی ادبی می دهد برایش توضیح دهید که او نمی تواند این کار را انجام بدهد و اضافه کنید: «بیا برویم قدم بزنیم و در موردش صحبت کنیم.» این به شما فرصت عبور دادن پیامتان (گستاخی و بی ادبی کردن مجاز نیست) را می دهد، و پسر شما را از آن موقعیت دور می کند بنابراین او در مورد بدرفتاری اش بهتر می تواند پاسخگو باشد. این تکنیک بر پایه این اعتقاد است که وقتی کودک شما بدرفتاری می کند نشانه ای از این است که او زمان سختی را می گذراند و آنچه نیاز دارد تماس بیشتر با والدینش است، به جای فرستادن کودکتان برای نشستن روی صندلی به عنوان یک تنبیه، بهتر است او را بغل کرده، صحبت کنید و فاصله فیزیکی تان را کاهش دهید.
راههایی برای موفقیت در روش دست کشیدن از موضوع:
- به خاطر داشته باشید که این روش درمان کامل نیست. برای مؤثر بودن باید بدانید که در چه مواقعی این روش بهتر عمل می کند.
- از این روش عاقلانه استفاده کنید. اگر برای هر بدرفتاری از آن استفاده کنید ممکن است کودک شما تمام روز مجبور به نشستن در هال باشد.
- وقتی فرزندتان دوباره به جمع خانواده می پیوندد از هیاهو کردن در آن مورد بپرهیزید . (او را بغل نکرده و نبوسید) زیرا این عمل ممکن است چرخه جلب توجه را ایجاد کند که ما می خواهیم از آن دوری کنیم.
- مراقب لحن کلامتان باشید. دور کردن کودکتان با لحنی عصبانی: «همین است که هست! برو ببینم!»، این روش را به تنبیه تبدیل می کند. هدف شما باید بی طرف جلوه کند تا فرزندتان بتواند از این زمان برای فکر کردن در مورد چگونه تغییر دادن رفتارش استفاده کند و نه به دنبال تلافی کردن باشد.»
- واقع نگر باشید رفتارهای پوچی را که نمی توانید انجام دهیدمطرح
نکنید . نگویید: «اگر به این کار خاتمه ندهی
تمام روز باید آنجا بمانی.» به هر حال بهتر است در پیدا کردن روش مناسب، خوب تأمل
کنید.
تکفال
گردآوری :گروه خانواده خوشبخت تبیان زنجان